Ти ме облекуваше, соблекуваше, израсна,
и ние се преселивме, јас те лажев,
не земам дрога,
и во школо, исто така бев.
Често се прашуваше, што ме растргнува,
не сакав тоа да го знаеш,
беше сама дома, ти недостасував,
и се прашуваше, што си ти се уште за мене,
и се прашуваше, што си ти се уште за мене.
Ти си се уште дома*,
ти си се уште дома.
Ти ме собираше и носеше дома**
беше во ноќта поради мене будна,
во последно време често мислев на тоа.
Бевме во Прага, Париз и Виена,
во Бретања и Берлин, но, не во Копенхаген,
често се прашуваше, што ме растргнува,
јас тоа себеси престанав да се прашувам.
Беше сама дома, ти недостасував,
и се прашуваше, што си ти се уште за мене,
и се прашуваше, што си ти се уште за мене.
Ти си се уште дома,
ти си се уште дома.
Јас немам родина, те имам само тебе,
ти си дома засекогаш и за мене,
ти си дома засекогаш и за мене,
ти си дома засекогаш и за мене,
ти си дома засекогаш и за мене,
ти си дома засекогаш и за мене,
ти си дома засекогаш и за мене,
немам родина, те имам само тебе,
ти си дома засекогаш и за мене.