1, 2, 1, 2...
Ξέρω έναν άντρα, το πρόσωπο του μοιάζει τραβηγμένο κι τεντωμένο. Σαν να οδηγεί πάνω σε μια μηχανή μέσα σε δυνατούς ανέμους. Κι έτσι πλησιάζω με τακτ
Του προτείνω να χαλαρώσει
Μα κινείται συνέχεια πάρα πολύ γρήγορα
Είπε πως θα με δει στη άλλη πλευρά,
Αυτού του ταξιδιού που κάνει με τη μηχανή
Έχει αναλάβει πολλά (πράγματα)
Να τος...φεύγει με τα τέλεια, ακατάστατα ρούχα του
Να τος...φεύγει
Και ακόμα να γυρίσει
Μα έχω δει τη φωτογραφία του
Δεν μοιάζει ίδια εκεί πάνω στο ράφι
Τον γνωρίζω πολύ καιρό
Αναρωτιέμαι για το μέσα του
Είναι σαν οι σκέψεις του να είναι πολύ μεγάλες για το μέγεθος του. Τον έχουν πάρει...δεν ξέρω που είναι
Πηγαίνει μακριά με την τέλεια, ακατάστατη ελπίδα του
Και να τος....πηγαίνει
Και τώρα τρίβω τα μάτια μου γιατί έχει επιστρέψει
Μάλλον οι προκαταλήψεις μου ήταν αυτές που θα έπρεπε να είχαν καεί
Γιατί εκείνος ακόμη χαμογελά
Και είναι ακόμη δυνατός
Τίποτα δεν έχει αλλάξει εκτός από τις σαχλαμάρες που μας περιβάλλουν και έχουν αυξηθεί
Και τώρα είναι σπίτι
Και γελάμε όπως πρώτα
Ο ίδιος, ο ίδιος παλιόφιλος μου
Μέχρι τις 10 παρά τέταρτο
Είδα την ένταση να εμφανίζεται κρυφά
Μοιάζει συγχυσμένος
Και ξέρω ακριβώς τι θα γίνει μετά
Πριν το πρώτο του βήμα
Έχει φύγει πάλι