te kujtohet kur ishim femije
me endrrat te lidhura ne jastek
te kujtohet kur ishim te afte
te ndiheshim te lumtur me pak
dhe me nje gjest totalisht banal
mesove cfare fytyre kishte dashuria
te kujtohen netet duke folur
dhe ngjitem henen ne qiell
me nje gisht mund ta benim te zhdukej
si nje nuse pas nje veli
e djerses ,e loteve ose e detit
na dukej kura e gjithckaje
kripa
per te qene mire mendoj per ti
per te qene keq mendoj per ti dhe mua
e ardhmja ishte e bukur per ne
te desha dhe ndoshta me shume
zjarri qe nuk djeg nuk shuhet kurre
te mungoj dhe nuk e di
me mungon dhe nuk e din
rrjedhja e nje lumi ngjan me jeten
dhe jona ngjan me nje koder
nuk eshte e vertete , ishte vetem frika e perballjes me pjeset me te veshtira
por sado te veshtira ishin
e zakonshmja me ti u be magji
e ardhmja ishte e bukur per ne
te doja dhe ndoshta me shume
zjarri qe nuk djeg nuk shuhet kurre
te mungoj dhe nuk e di
me mungon dhe nuk e din
te dua akoma shume edhe ti me do
zemra qe te shtrengon nuk te tradhton kurre
nuk me kujtohet se si nuk je me ketu
te mungoj dhe nuk e di
me mungon dhe nuk e din
i urrej prrallat
dhe fundet e medha sepse ajo qe ka renci eshte dicka per te cilen nje fund nuk ka
mos i beso kur te thone se kalon vet
me mungon dhe nuk e din
e ardhmja ishte e bukur per ne
te dua akoma shume dhe edhe ti me do
ji e lumtur dhe mos me harro kurre
te mungoj dhe nuk e di
me mungon dhe nuk e din
me ke grabitur dashurine nga goja
por nganjëherë nje bushter na bezdis