Έμαθα να αφήνω πράγματα πίσω μου όταν ήμουν μικρότερος
Φοβόμουν να μεγαλώσω
Κολύμπαγα μακριά μες τον ωκεανό
Και προσπαθούσα να επιπλεύσω
Μέχρι να βήχουν νερό τα πνευμόνια μου
Και άμμος θα κάλυπτε τα κόκκαλά μου, και ελπίζω, τώρα
Ότι κάποια μέρα θα ανοίξω τις πλημμύρες
Και θα αφήσω τους στίχους να κυλήσουν
Κάποια μέρα θα καταλάβω την στεγνή γεύση
Όταν οι λέξεις εγκλωβίζονται από κάτω
Κάποιες μέρες αναρωτιέμαι αν η αναπνευστική οδός μου
Είναι φραγμένη με όλους τους στίχους, που γράφω, τώρα
Νιώθω άχρηστος
Ίσως θα έπρεπε να ανοίξω το συρτάρι
Να κάψω τις σελίδες
Να γράψω ποιήματα με τις στάχτες στο πάτωμα
Να ρίξω το μελάνι στον νιπτήρα
Και να το δω να αδειάζει από την ακτή
Δεν θέλω την αγάπη πια
Αν και είναι το μόνο πράγμα που έψαχνα
Αν και είναι το μόνο πράγμα που μου λείπει περισσότερο
Τώρα φοβάμαι να μείνω μόνος μου
Έμαθα να μεγαλώνω όταν ήμουν μικρότερος
Φοβόμουν να μείνω νέος
Φοβόμουν τις σκέψεις που είχα φέρει στο μυαλό μου
Που κάθισαν πάνω στην γλώσσα μου
Γνωρίζοντας ότι θα άλλαζα την γνώμη του κόσμου
Αν μόνο απλά, άκουγαν
Αλλά δεν το κάνουν, τώρα
Νιώθω άχρηστος
Ίσως θα έπρεπε να ανοίξω το συρτάρι
Να κάψω τις σελίδες
Να γράψω ποιήματα με τις στάχτες στο πάτωμα
Να ρίξω το μελάνι στον νιπτήρα
Και να το δω να αδειάζει από την ακτή
Δεν θέλω την αγάπη πια
Αν και είναι το μόνο πράγμα που έψαχνα
Αν και είναι το μόνο πράγμα που μου λείπει περισσότερο
Τώρα φοβάμαι να μείνω μόνος μου
Φοβάμαι να μείνω μόνος μου, να μείνω μόνος μου
Κοιτάζω στον καθρέφτη λες και
Ίσως βρω τον εαυτό μου απόψε
Ζητάω ένα καλύτερο μυαλό
Μετά χρησιμοποιώ την όραση μέσα από το τρίτο μάτι μου
Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει
Νόμιζα ότι είχα επιλέξει τον σχεδιασμό μου
Νόμιζα ότι ήμουν πληγωμένος όλον αυτόν τον καιρό
Δεν θέλω την αγάπη πια
Αν και είναι το μόνο πράγμα που έψαχνα
Αν και είναι το μόνο πράγμα που μου λείπει περισσότερο
Τώρα φοβάμαι να μείνω μόνος μου