'O tiémpo. [Italian translation]

Viéne: assèttate ccà. Dòppo te dico

pecchè faje buóno ‘e mme cercà cunziglio.

Cóntame mo; cunfèdete cu mmico…

Va, va dicènno, figlio.

E io, tremmanno dicévo: “Una sultanto

‘mmiéz’ a tant’ ate mòrte ‘int’ a stu còre,

una ca ‘o strégne e ‘o strazia tuttuquanto,

una sóla nun mòre!

E’ abbrile; è primavèra… E io ‘a sènto….

‘A sènto ca passa e parla ‘mmiéz’ a st’aria dóce…

Mm’a véco ‘nnanz’ a st’uócchie ògne mumènto,

e nn’andivino ‘a vóce.

-Si, si…, - dicètte ‘o viécchio – io te capisco:

e saccio tutto chéllo ca te pare

‘e sèntere e vvedè….Te cumpatisco….

Sì, sì, so ppéne amare…

Quant’anne tène? E’ bbòna o è malamènte?

Cómme se chiamma? E’ biónda? E’ brunettèlla?

E te vò proprio bene overamènte?

E còmm’è ? Còmm’è?.. Bèlla?....-

Scennévano d’ ‘a séra chiano chiano

ll’ómbre ‘e ‘o silènzio, e frédda me passava

ll’aria pe faccia… ‘O viécchio, cu na mano

‘ncòppa ‘a mia, mme parlava…

-Ma tu chi si’?.. lle dicètte io – mme sènto

già ‘int’a stu còre mio tutto murì!...

Tutto, tutto me scòrdo ‘a stu mumènto…

Ma chi si’?... Ma chi si’?...

E ‘o viécchio s’avutaje: mme guardaie fitto…

na mano ‘ncòppa ‘a spalla mme mettètte:

se féce na resélla, e, zitto zitto:

- Sòngo ‘o tiémpo… - dicètte.