Òi giòia sbrennènte assaje
e bellézza seréna d’o sóle
ca te fuje ‘nfuso,
surgènte ca saglie
‘a dint’o còre d’o Pate,
pecché è ′o sulo Vèrbo sujo;
pe miézo suójo facètte d‘o munno
‘a primma matèria,
ca Eva scuncecaje.
Chisto Vèrbo ‘o Pate
pe mmiézo tujo ‘o facètte ommo
e pe cchésto si‘ tu
chélla matèria lucènte
‘a do’ chistu stésso Vèrbo
cacciaje tutt’e vvirtù,
quanno dâ primma matèria
pigliaje tutt’e criature.