Stanąłem przed bramą.
Mój pies uśmiechnął się do mnie, szczekając;
postawiłem walizki na ziemi.
Wróciłem.
Wszystko było takie, jak wcześniej,
prawie nic się nie zmieniło;
myślę, że zmieniłem się tylko ja sam.
Wróciłem.
Wróciłem
teraz, by zostać,
bo tutaj,
tutaj jest moje miejsce.
Wróciłem do tego, co pozostawiłem.
Wróciłem.
Powoli otworzyłem drzwi,
ale pozwoliłem, by światło weszło najpierw
i oświeciło mi drogę.
I wszedłem.
Mój portret jeszcze był na ścianie,
na wpół przyżółcony przez czas,
jakby mnie pytał, gdzie się podziewałem.
A ja mówiłem.
Tam, dokąd odszedłem, nie mogłem zostać,
bo tutaj,
tutaj jest moje miejsce.
Wróciłem do tego, co pozostawiłem.
Wróciłem.
Nie wiedząc, czy po tak długim czasie
jeszcze ktoś na mnie czeka,
szedłem niepewnym krokiem
i się zatrzymałem.
Gdy zobaczyłem, że dwoje otwartych ramion
obejmuje mnie jak przedtem,
tyle chciałem powiedzieć, lecz milczałem1
i płakałem.
Wróciłem
teraz, by zostać,
bo tutaj,
tutaj jest moje miejsce.
1. dosł. "nie mówiłem"