Ô puntóne d‘o vico s’è ‘nchiuvato
‘a chiù ‘e mèz’òra nu pianino, e sòna:
sòna na pòlca, sòna na canzòna,
e a ssèntere se spassa ‘o vicenato.
Chi sòna tène ‘a faccia ‘e sfaticato,
e chi canta è na pòvera guagliòna,
ca fa nu sacco ‘e smòrfie, strilla, stòna,
e po vènn’ ‘e ccanzòne che à cantato.
E mèntre attuórno va, da ‘o primmo piano
s’affaccia na signóra vicchiarèlla,
cu ll’uócchie ‘e chianto e ‘o fazzulètto ‘mmano.
E cu nu filo ‘e vóce dice a chélla:
« Ce sta nu muórto !... Jate cchiù luntano ! ».
S’asciutta ll’uócchie e 'nchiude ‘a fenestèlla.