Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου, στο ίδιο το τραπέζι.
Στη μέση, το φαρμάκι μας, γλυκό σαν πετιμέζι
και, μέσα του, σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ’ αστέρι...
Αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι.
Επωδός:
Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς, καρδούλα μου, για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά, σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου, καλύτερα απ’ την πρώτη.
Και μία δεύτερη φορά, σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου, καλύτερα απ’ την πρώτη.
Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο,
μεσ’ στα ερείπια αυτά, μαζί σου εγώ θα μένω
μέχρι να `ρθει η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει
και, μέσ’ από το θάνατο, ζωή να μας χαρίσει!
Επωδός:
Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς, λατρεία μου, για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά, σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου, καλύτερα απ’ την πρώτη.
Και μία δεύτερη φορά, σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου, καλύτερα απ’ την πρώτη.