Κράτησε μόνο τη στιγμή, και σβήσε ότι απομένει
σα να πρωτογνωρίσαμε αγάπη κι οικούμενη.
Ξέχασε τ’ ασυγχώρητα και τ’ αναστεναγμένα
τα βήματα μας τα στραβά, τα χιλιομπερδεμένα.
Στα μάτια σου φυλώ σκοπιά έχω καιρό να κοιμηθώ
δώσε μου μια μικρή σπρωξιά στα χείλη σου να διαλυθώ.
Κι αν η ψυχή μου σκάλωσε χαρταετός σε πεύκο
γίνε ξανά η παγίδα μου που μέσα της θα πέφτω.
Νύχτες που δε με κάλεσες, πως άντεξα και ήρθα
ποια πυρκαγιά με τύλιξε και ποιας ανάγκης σπίθα.
Κάνε κομμάτια την ευχή και μέτρα με δικό σου
ο δρόμος και το ξέφωτο, παιχνίδι των χεριών σου.
Στα μάτια σου φυλώ σκοπιά έχω καιρό να κοιμηθώ
δώσε μου μια μικρή σπρωξιά στα χείλη σου να διαλυθώ.
Κι αν η ψυχή μου σκάλωσε χαρταετός σε πεύκο
γίνε ξανά η παγίδα μου που μέσα της θα πέφτω.