Το `χα τρακάρει
και το `χα αγαπήσει
ήσουν παιδούλα
κι όλο ζωντανή
μα ποια σου χάρις
και ποιος θα σε γνωρίσει
δε φτάνει να `σαι
μοναχά παιδί.
Και στα ντουβάρια
ακόμα κι αν μιλάω
την αορτή μου
βγάζω στο κλαρί.
Άτριχέ μου πίθηκε, αχανής,
είν’ η μπαμπεσιά σου,
ηρωίνωσες το LSD
απ’ την ’’αγνοιά σου
κι απ’ τη δειλία σου
που είσαι δικαστής.
Εμείς έχουμε ιστορία,
πολεμήσαμε στην Τροία
και `συ μου `γινες πρεζόνι
και σε πήρε το βαγόνι.
Που πας ξυπόλητη
μωρή στ’ αγκάθια.
Βρες τη δύναμή σου κι έλα
Έλεγχο θέλει κι η τρέλα
εγώ έχω καθαρίσει
και αυτό ίσως βοηθήσει.
Στης απουσίας σου
λιώνω την ουσία
αναστενάρισά μου
μη χαθείς
στο πάντρεμα
με την ανυπαρξία
δε φτάνει να `σαι
μόνο χασικλής.
Και μια στιγμή να
σπάσεις τα ντουβάρια
τη δύναμή σου
κράτα σταθερή
άτριχέ μου πίθηκε,η αυγή,
δείχνει τα τσιμέντα
μένει η ύπαρξή σου ορφανή
μένει κι η πατέντα
που σου επέβαλε
να μείνεις αριθμός.
Εμείς έχουμε ιστορία
πολεμήσαμε στην Τροία
και `συ μου
γινες πρεζόνι
κούφια η ώρα
που μας ζωνει
ανυπερθέτω σαν αι δυσκολίαι…