Ο Άγγελος, ως λέγουν, της ύστατης [O Ángelos, os légoun, tis ístatis] lyrics

Ο Άγγελος, ως λέγουν, της ύστατης

πορείας ξεναγός, επαναφέρει

την φεύγουσαν ψυχήν εις τα γνωστά της

και εις τα προσφιλή της μνήμης μέρη…

Απηύδησα να κυλινδώ μοιραίως

του βίου μου το άχθος προς το μνήμα,

κατάδικος, ως η ψυχή φονέως

η σύρουσ’ από του λαιμού το θύμα.

Ποία σκληρά την θύραν μου χειρ κρούει ;

Οστών ως θραυομένων είν’ ο κρότος˙

Τοιούτον κρότον πώς το ούς ακούει ;

Τοιούτον πώς το όμμα πλήττει σκότος ;

Τα έτη μου απώλεσα εις μάτην•

Παρείδον την στιγμήν μου την υστάτην•

Εις μάτην τας φαιδράς, τας γλυκυτέρας

ηρίθμησα του βίου μου ημέρας…

«Και αν μαζί σου υπερβώ τα νέφη,

κι εις του Θεού η χείρ σου αν με φέρει,

το πνεύμα μου οπίσω επιστρέφει

και θεατής της γης να μείνει χαίρει.

Ως ξένος εν τω μέσω γης ερήμου

ζητεί τον προ πολλού ταφέντα οίκον,

της προσφιλούς ζητεί και η ψυχή μου

αλύσεώς της τον κοπέντα κρίκον