Dauden,
sei meg kva du vil,
sei meg kvifor er eg til?
Kaller det eit liv, kan ikkje forstå,
kvifor vegen vert så grå.
Tankar, ingen andre har
eg blir aldri som eg var.
Ei monoton
kjenlse som rår.
Skulle ynskje
alt var vår
Vil det stige ein måne nye,
mot sky og skjule seg?
På himmelen sin kvelv,
syner han veg,
ein annan kveld?
Dauden,
kjenner ingen skam,
stille, stille går han fram.
Kor blei du av?
Alt er svunne bort.
Eg kan ikkje tenkje stort.
Vona, kan han lekja sår?
Fimbulvinter bli til vår.
Kallar det eit liv, kan ikkje forstå,
kvifor vegen vert så grå.
Vil det stige ein måne ny,
mot sky og skjule seg?
På himmelen sin kvelv,
synar han veg,
ein annan kveld?