I znów kolejny świetlisty dzień,
i znów kolejny z tych zachodów słońca
i portale, kolumny, fontanny.
Ty nauczyłaś mnie żyć;
naucz mnie, jak odejść.
Lecz niebo jest całe czerwone
od barokowych chmur
nad rzeką, która się opłukuje
pod ostatnim słońcem.
I gdy drobnymi podmuchami
scirocco1 pcha je naprzód,
szepcze inne wezwanie;
mówi, żebym pozostał.
I znów pieszczoty, pochlebstwa, porzucenie,
i znów te oczy o zielonej słodyczy,
tysiąc jeden obietnic.
Ty pokazałaś mi marzenie,
a ja chcę rzeczywistości.
I gdy drobnymi podmuchami
scirocco pcha je naprzód,
szepcze inne wezwanie;
mówi: „Musisz kochać”.
Mówi: „Musisz kochać”.
1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Sirocco