Αυτό το σταυροδρόμι που οδηγεί,
αν εσύ λείπεις μου λείπεις;
Το βλέμμα σου έχει αποφασίσει πως πια
η νύχτα δεν είναι μπλε
Νιώθω εύκολη λεία, ένας παράλογος μάρτυρας,
μόνος μπροστά στον φόβο.
Είχαμε τον τρόπο και μια ολόκληρη ζωή,
ήμασταν εσύ κι εγώ.
Και ανέβηκα ένα βουνό της πίστης,
επειδή εκεί ήσουν εσύ.
Σήμερα ανάμεσα στο πλήθος
νιώθω όπως η ψυχή ενός ψαριού.
Η καρδιά μου δεν παραδίνεται πια,
μπροστά στο αποτύπωμά σου που αντιστέκεται.
Επειδή ξέρω πως είναι αδύνατο να το σβήσω.
Δεν θα φύγει ποτέ... δεν θα φύγεις ποτέ.
Επειδή τώρα σου ομολογώ,
είμαι πιστός σε μια γυναίκα.
Και είσαι εσύ που κάνεις μεγαλύτερο το σύμπαν μου,
αργότερα μας διέφυγε.
Έφυγε με το χαμογελό σου στην εύθραυστη σιωπή
μιας αυγής
Ξέρω πως πια δεν υπάρχει γιατρειά, θολά δάκρυα.
Και ανέβηκα ένα βουνό της πίστης,
επειδή εκεί ήσουν εσύ.
Σήμερα ανάμεσα στο πλήθος
νιώθω όπως η ψυχή ενός ψαριού.
Η καρδιά μου δεν παραδίνεται πια,
μπροστά στο αποτύπωμά σου που αντιστέκεται.
Επειδή ξέρω πως είναι αδύνατο να το σβήσω.
Δεν θα φύγει ποτέ... δεν θα φύγεις ποτέ.
Και όταν η αγάπη χάνεται
στις τόσες αναμνήσεις στο βάθος κάποιας θάλασσας
τώρα πάντα θα κατανοώ πως ποτέ δεν θα φύγεις.
Και ανέβηκα ένα βουνό της πίστης,
επειδή εκεί ήσουν εσύ.
Σήμερα ανάμεσα στο πλήθος
νιώθω όπως η ψυχή ενός ψαριού.
Η καρδιά μου δεν παραδίνεται πια,
μπροστά στο αποτύπωμά σου που αντιστέκεται.
Επειδή ξέρω πως είναι αδύνατο να το σβήσω.
Δεν θα φύγει ποτέ... δεν θα φύγεις ποτ