- Cche ffaie llòco, vicchiariéllo,
sótt’a st’ àrbero assettato?
E a chi aspiétte, int’o mantiéllo
tutto quanto arravugliato? -
- Chi m’ha dato appuntamènto,
figlio mio, mo venarrà;
ccà l’aspètto, e so cuntènto:
pe ccà nnanze ha dda passà.
Ma si siénte a n’atu ppòco
na ventata frédda e fòrte,
figlio mio, scòstate ‘a llòco:
nun guardà!… Chi passa è ‘a Mòrte. -
E ‘a ventata fredda e fòrte
sciusciaie quase llà ppe llà:
e passaie, currènno, ‘a Mòrte:
e afferraje, sènza guardà.
Ah! Che strillo se sentètte
sparpetià p‘o viénto ‘e marzo!
Sulo, ‘o viécchio rummanètte:
‘o guaglióne era scumparzo…