Նրանք ընկան [Nranq ynkan] lyrics

Նրանք ընկան, տառապյալ ու անզոր

Որբացած, անտունի, տարագիր պանդուխտներ

Ավաղ, ընկան, անարգված ու վիրավոր

Անշիրիմ արյունով, խոշտանգված էակներ:

Նրանք ընկան, մոռացված ամենքից,

Թշվառներ, լքված, անկարեկից ու անօգ

Ավաղ, ընկան, մոռացված աշխարհից,

Ու մահվամբ շղթայված, մեռնում են անողոք:

Երբ գարուն էր սիրավառ, զարդանքի վարդաբույր,

Մինչ հայրենի հողից հեռացված դառնագին:

Մարդկության հեգվացված էակներ ամենուր

Անշիրիմ ու խոշտանգված, ատելի ամենքին:

Նրանք ընկան, անզոր, անվերադարձ,

Եվ չկար մարդկություն, չկար խիղճ ու աստված,

Ամտարբեր ու անզգա, մնացին թշվառ,

Մորմոքներ կրծքիս ներս, լուռ մարեցին:

Նռանք ընկան, տենչերով անավարտ,

Երգերով, վերքերով, երբ գարուն էր բուրավետ:

Երբ նրանք ունեին սիրո երգ ու հավատ

Բայց, ավաղ, թաղվեցին, լուռ ու մունջ առհավետ:

Նրանք ընկան, որբացած, վիրավոր,

Մի անմեղ ժողովուրդ, երբ ուներ հող հայրենի,

Մինչ մորմոքում է դեռ սիրտս հեգ, մենավոր,

Նրանց բյուր ցավերից, նրբանցին հայ գերին:

Սակայն մենք ինչպես Փյունիկ հառնեցինք,

Հավատով սրբազան, տենչերով սիրասուն,

Երբ Հայկի և Արայի, ազգն ենք հայանուն

Եվ ունենք հայրենիք, Արարատ և Սփյուռք:

Նրանք ընկան, բայց ոչ լուռ, մոռացված,

Ապրում են հավերժում, սուրբ հավատով լեցուն

Եվ իմ այս հայկական խոսքերով մեր Մաշտոցյան