Μείνε μαζί μου, είναι νωρίς, εξάλλου τι βιασύνη υπάρχει;
Ακόμα και αν έξω από το αμάξι ήδη βρέχει μία ώρα
Και σιγά σιγά εμφανίζεται η επιθυμία για ένα σπίτι,
Ένα κερί να ανάψουμε
Και μετά να σβήσουμε
Σαν ψευδαίσθηση μετά από ποτάμια μίσους
Είσαι μέσα στη ζωή που επιθυμώ
Υπέροχο όραμα σε μια έρημο πόνου
Ήδη ανατριχιάζω μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχεις
Ζέστανέ με κι εγώ μετά θα κάνω το ίδιο
Πάρε με, είμαι αβοήθητος τώρα
Και μίλα μου για σένα: η ζωή που ονειρευόσουν
Ήταν αυτή, μαζί μου, ή μήπως όχι;
Μη μου πεις
Σαν ψευδαίσθηση μετά από ποτάμια μίσους
Είσαι μέσα στη ζωή που επιθυμώ
Υπέροχο όραμα σε μια έρημο πόνου
Ήδη ανατριχιάζω μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχεις
Να σου μιλώ ακόμα ενώ ο κόσμος ανθίζει
Να σου λέω ότι δεν είσαι μόνη και το ξέρεις
Το δέρμα σου τώρα, όλα τα υπόλοιπα πετούν...
Και στη μέση του πουθενά, μόνο εμείς...
Μακριά ένα φως ποίησης
Μη φύγεις
Σαν ψευδαίσθηση μετά από ποτάμια μίσους
Είσαι μέσα στη ζωή που επιθυμώ
Υπέροχο όραμα σε μια έρημο πόνου
Ήδη ανατριχιάζω μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχεις
Να σου μιλώ ακόμα ενώ ο κόσμος ανθίζει
Να σου λέω ότι δεν είσαι μόνη και το ξέρεις
Το δέρμα σου τώρα, όλα τα υπόλοιπα πετούν...