Έχω μιλήσει στις κυρίες κάτω στα μονοπάτια
Έχω αφομοιώσει τατουάζ που μου έχουν ξεκαθαρίσει τον κόσμο
Η κατανόηση ανοίγει πόρτες στην περίπλοκη ύφανση
του πόσο όμορφα θα μπορούσε να ήταν το αύριο
Έχω περιλουστεί με ελιξίριο για να μουδιάσω τον πόνο
Κι οι ασπρόμαυρες σκέψεις μου έχουν υποκλιθεί
Όσο περπατούσα στους σκοτεινούς διαδρόμους
Κι έτσι αδύναμος που είμαι, είσαι σαν άγγελος δίπλα μου
Όταν η θλίψη φωνάζει τ' όνομα μου
Ξέρω πως τίποτα δεν μένει το ίδιο
Έχω μιλήσει στους άντρες της υψηλής κοινωνίας
Σε λευκά δωμάτια και η ψυχή μου σκοτείνιαζε απ' τα λόγια τους
Απαλά, γλυκά, σαν να φιλάς χείλη
Ένα καλειδοσκόπιο καμίας παρηγοριάς
Έχω παζαρέψει το κομμάτι μου με τη μοίρα και όλα
Με καμία προκατάληψη προς την αθανασία
Έριξα τα ζάρια χωρίς συμβιβασμούς
Και όπως είμαι, έχασα, εσύ είσαι ο καλός μου Σαμαρείτης
Όταν η θλίψη φωνάζει τ' όνομα μου
Ξέρω πως τίποτα δεν μένει το ίδιο