Κάποτε γνώριζα πού ευρισκόταν ο πάτος:
κάπου πολύ πιο βαθιά από τα ωκεάνια κύματα.
Κοιτούσα κάτω καθιστός σε ένα φράκτη,
το βάθος του ήταν αρκετό για να με προστατέψει.
Όμως, το έδαφος άνοιξε διάπλατα,
μέ πέταξε στον ωκεανό
[ο οποίος] μέ περιέφερε στη θάλασσα
να με θαλασσοδέρνουν τα κύματα.
Τώρα που άρχισα να έχω συνείδηση,
κανείς πλέον δεν μπορεί να μου παράσχει "απαντήσεις".
Το σώμα μου είναι ανάστατο και τα δεξιά με τα αριστερά ενηλάγγησαν.
Αναποδογύρισαν τα εσωτερικά μου και η απαισιοδοξία μου έγινε αισιοδοξία.
Ακόμη και να κρατήσω την ανάσα μου με κλειστά τα μάτια
για να αναμείνω την αυγή, δεν θα φανεί φως.
Όλα μού φαίνονται πλέον παράλογα, τα πάντα.
Όλα μού φαίνονται πλέον παράλογα, τα πάντα.
Κάποτε κοιμόμουν -δίχως να ξυπνήσω-
μέσα σε ένα όνειρο που συνέθεσα από βαμμένους τοίχους.
Αν συνέχιζα λίγο περισσότερο, θα είχα καταστραφεί.
[Αυτό] μέχρι η σκληρή αλήθεια να μου διαλύσει το όνειρο.
[Εκείνη τη στιγμή,] τα μάτια μου θεραπεύθηκαν,
η ζωή μου άλλαξε άρδην
και ό,τι ήξερα μέχρι πρότινος ανετράπη.
Εξακολουθώ όμως να αισθάνομαι συντετριμμένος.
Τώρα που άρχισα να έχω συνείδηση,
κανείς πλέον δεν μπορεί να μου παράσχει "απαντήσεις".
Είμαι μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω,
είμαι άλλη μια ύπουλη σκιά.
Προσπαθώ να ανοικοδομήσω τη ζωή μου,
ενόσω βλέπω τη ζωή μου να ανατρέπεται ολόκληρη.