Eitt er frøðið um Nornagest,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
tílíkum góðum gekk hann næst,
hvør ein sveinur geri so.
Oksar tólv vóru leiddir á torg
og so fram á fríðu borg.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Kongur ætlar at høgga teir,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Tílíkum góðum gekk tað við gleim.
hvør ein sveinur geri so.
Kongurin hjó so mikið høgg,
At blóðið dreiv um benjardøgg.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Allir duttu teir deyðir niður,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Øxin stóð í stokki við.
hvør ein sveinur geri so.
Allir lovaðu hilmarhøgg,
blóðið dreiv um benjardøgg.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Har kom kall við høkjur tvær,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Studdist so fast á báðar tær.
hvør ein sveinur geri so.
Kongurin kvøður kalli blíttt:
"Hví lovar tú ikki høggið mítt"
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Yvrið harra var høggið títt,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
í forðum sá eg vænari slíkt.
hvør ein sveinur geri so.
Tá skalv bæði leyv og lund,
Sjurður høgg ormin í miðju sundur."
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
"Kanst tú siga frá Sjurð svein,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
hann var frægur av fornum ein.
hvør ein sveinur geri so.
Tað kann eg siga Sjurði frá,
tílikan eingin við eygum sá."
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Høgni var ein heiðursmann,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Ljotan av lit so kendi eg hann.
hvør ein sveinur geri so.
Gunnar var so reystur og ríkur,
fróður og blíður og Gunhild líkur.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Fróður og blíður og Gunhild líkur,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Seint man føðast annar slíkur.
hvør ein sveinur geri so.
Faðir mín átti fríðdligt bú.
Fjól tað mikið um manga kú.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Eg sat á skógvi og goymdi hest,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Helst tá ið veðurið var best.
hvør ein sveinur geri so.
Riðu teir um dikið heim,
Gunnar og Høgni og Sjúrður svein.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Ríðu teir um díkið tá,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Eg var sevin og sá hará.
hvør ein sveinur geri so.
Gunnars hestur sprakk um fyrst,
Gunnar kandi væl tann dyst.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Høgna hestur sprakk um tá,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Grani fastur í feni lá.
hvør ein sveinur geri so.
Sjúrðar hestur sprakk um síðst,
tá gav Guð mær goðan list.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Grani fell í fenið fast,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
galtagjørðin sundur brast.
hvør ein sveinur geri so.
Allir stigu úr søðlum teir,
Gunnar, Høgni og Sjúrður svein.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Allir tuga á dýran hest,
tú tarvst einki ráð geva í vanda
Sjúrður tugar á teymar mest.
hvør ein sveinur geri so.
Ofta havi eg um díkið trott
bæði dag og døkka nátt.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Gestur, ger mær viljan ein
tú tarvt einki ráð geva í vanda
tváa mín góða gangara rein.
hvør ein sveinur geri so.
Sylgjan, íð sundur brast fyri mær,
Hana, Gestur, gevi eg tær.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Riðu so fram at eina á,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Eingin kundi til manna sjá.
hvør ein sveinur geri so.
Eg tváaði hans bróst og bringa rein,
hans lær og legg og langa bein.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Góðan gangara gjørdi eg rein,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
síðan hevði meg Sjurður til svein. .
hvør ein sveinur geri so.
Vær ríðum so fram á Fávnis ból,
Har skein gull sum geisar av sól.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Eg tók eitt hár av sama hesti,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
tað var sítt og vaxið mest.
hvør ein sveinur geri so.
Tað var favn og feti sítt.
glógvaði rætt sum silvur hvítt.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Eg havi í forðum farið vítt,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Ei funnið ljós og lívið mítt."
hvør ein sveinur geri so.
Kongur gav honum skaft og skeið,
Og sjálvur segði hann kalli leið.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
"Í Fraklandi er vatnið vítt,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Har er ljós og lívið títt."
hvør ein sveinur geri so.
Leingi kavaði kurtis mann,
áður hann beint á blýggið fann.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.
Kørnar prestur skírði hann,
tú tarvt einki ráð geva í vanda
Tá leið lív sum ljósið brann.
hvør ein sveinur geri so.
Tá ið ljós í lyktu var brent,
Tá var lív og levnað ent.
Hvíta tjald nívir niður frammi.
Enn gellir lúður í stavni,
Kallur kom heim við ungum syni,
Kelling situr so hákonu blíð,
Hvíta tjald nívur niður frammi.