[داریوش]
نون و پنیر و هق هق سفره‌ی سرد عاشق
نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق
نون بیات و حلوا، سوخته حریر دریا
نون و پنیرو گردو، قصه‌ی شهر جادو
[ابی]
نون و پنیرو بادوم، یه قصه‌ی نا تموم
نون و پنیر و سبزی، تو بیش از این می‌ارزی
پای همه گلدسته‌ها، دوباره اعدام صدا
دوباره مرگ گل سرخ، دوباره‌ها دوباره‌ها
حریق سبز جنگلا، به دست کبریت جنون
از کاشی‌های آبی‌مون، سرزده فواره‌ی خون
[داریوش]
نون و پنیرو بادوم، یه قصه‌ی نا تموم
نون و پنیر و سبزی، تو بیش از این می‌ارزی
قصه‌ی جادوگر بد، که از کتابا می‌اومد
نشسته بر منبر خون، عاشقا رو گردن میزد
کنار شهر آینه، جنگل سبز شیشه بود
برای گیس گلابتون، اون روز مثل همیشه بود
[ابی]
پونه می‌ریخت تو دامنش تا مادرش چادر کنه
می‌رفت که از بوی علف، تمام شهر و پر کنه
[داریوش]
غافل از اینکه راهشو جادوگره دزدیده بود
رو صورت خورشید خانوم خط سیاه کشیده بود
آهای! آهای! یکی بیاد یک شعر تازه‌تر بگه!
برای گیس گلابتون، از مرگ جادوگر بگه!
از مرگ جادوگر بد، که از کتابا می‌اومد
[ابی]
آهای! آهای! یکی بیاد یک شعر تازه‌تر بگه!
برای گیس گلابتون، از مرگ جادوگر بگه!
از مرگ جادوگر بد، که از کتابا می‌اومد
نون و پنیر و بادوم، یه قصه‌ی ناتموم
نون و پنیر و سبزی، تو بیش از این می‌ارزی
[داریوش]
چشمای گیس گلابتون چیزی به جز شب نمی‌دید
هوا نبود، نفس نبود، قصه به آخر نرسید
قصه‌های مادربزرگ، آیینه‌ی خود منه
طلسم جادوگر باید، با دستای تو بشکنه!
[ابی]
با دستای رفاقتت، تاریکی وحشت نداره
نوری که حرفه آخره، به قصمون پا می‌زاره
[داریوش]
حیفه که شهر آیینه، سیاه بشه، حروم بشه
قصه‌ی تو، قصه‌ی من، اینجوری ناتموم بشه
[ابی]
آهای! آهای! یکی بیاد یک شعر تازه‌تر بگه!
برای گیس گلابتون، از مرگ جادوگر بگه!
از مرگ جادوگر بد، که از کتابا می‌اومد
[داریوش و ابی]
آهای! آهای! یکی بیاد یک شعر تازه‌تر بگه!
برای گیس گلابتون، از مرگ جادوگر بگه!
از مرگ جادوگر بگه!
[ابی]
تا شعر گیس گلابتون، یه شهر پر امید باشه
آیینه‌های تو به تو، هرکدومش خورشید باشه
[داریوش و ابی]
آهای! آهای! یکی بیاد یک شعر تازه‌تر بگه!
برای گیس گلابتون، از مرگ جادوگر بگه!
از مرگ جادوگر بد، که از کتابا می‌اومد
نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق
نون و پنیر و سبزی، تو بیش از این می‌ارزی