Θα 'πρεπε να το ξέρω,
ότι θα 'φευγα μόνη μου,
από 'κει καταλαβαίνεις,
ότι το αίμα που χύνεις,
είν' απλώς το αίμα που χρωστάς.
Ήμασταν ζευγάρι,
όμως σε είδα εκεί πέρα,
αδύνατον να το χωνέψω,
ήσουν η ζωή μου, μα η ζωή δεν είναι δίκαιη.
Ήμουν ανόητη που σ'αγάπησα;
Ήμουν απερίσκεπτη που σε βοήθησα;
Ήταν άραγε φανερό σε όλους τους υπόλοιπους,
ότι είχα πιστέψει σ'ένα ψέμα;
δεν ήσουν ποτέ στο πλάι μου.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη,
θάνατος είσαι, ή παράδεισος;
Δεν θα με δεις ποτέ πια να κλαίω,
δεν έχουμε χρόνο για θάνατο.
Το άφησα πίσω μου,
δεν με αφοράς πλέον,
πρόσωπα από το παρελθόν μου επανέρχονται,
ακόμα ένα καινούργιο μάθημα.
Ότι είχα πιστέψει σ'ένα ψέμα
δεν ήσουν ποτέ στο πλάι μου.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη,
θάνατος είσαι, ή παράδεισος;
Δεν θα με δεις ποτέ πια να κλαίω,
δεν έχουμε χρόνο για θάνατο.
Δεν έχουμε χρόνο για θάνατο.
Όχι, δεν έχουμε χρόνο για θάνατο.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη,
θάνατος είσαι, ή παράδεισος;
Δεν θα με δεις ποτέ πια να κλαίω,
δεν έχουμε χρόνο για θάνατο.