Χθες
τίποτα δε με ανησυχούσε
και ξεκουραζόμουν στην αγκαλιά της.
Πώς να το φανταστώ;
Έφυγε
χωρίς να μου πει λέξη.
Ποιο το όφελος να της πω τόσες φορές
ότι την αγαπούσα;
Μαζί της έφυγαν ο αέρας και το φως,
η επιθυμία μου να αγαπώ.
Δεν μπορώ άλλο πια.
Γιατί πάντα χάνομαι
με την ανάμνηση σου.
Μου φαίνεται πιο κρύο
μόνο να προσπαθώ να ξεχάσω την αγάπη σου,
να μην νιώθω πόνο,
και να αναγκάζομαι να χάσω τη ζεστασιά σου.
Γιατί μέσα μου πεθαίνω,
Προσποιούμαι και απατώμαι,
εξαφανίζομαι για σένα
και ο πόνος
δε θα εξαφανιστεί.
Γιατί έχασα την μάχη αυτή
όπου μόνο εγώ πολεμούσα.
Τυφλός ήμουν και τίποτ ’άλλο.
Ίσως
να γιατρέψει ο χρόνος τις πληγές
που άφησες στη ζωή μου
και χάραξες στην ψυχή μου.
Μαζί της έφυγαν ο αέρας και το φως,
η επιθυμία μου να αγαπώ.
Δεν μπορώ άλλο πια.
Γιατί πάντα χάνομαι
με την ανάμνηση σου.
Μου φαίνεται πιο κρύο
μόνο να προσπαθώ να ξεχάσω την αγάπη σου,
να μην νιώθω πόνο,
και να αναγκάζομαι να χάσω τη ζεστασιά σου.
Γιατί μέσα μου πεθαίνω,
Προσποιούμαι και απατώμαι,
εξαφανίζομαι για σένα
και ο πόνος
δε θα εξαφανιστεί.
Δε θα εξαφανιστεί.
Δε θα εξαφανιστεί.
Γιατί μέσα μου πεθαίνω,
Προσποιούμαι και απατώμαι,
εξαφανίζομαι για σένα
και ο πόνος
δε θα εξαφανιστεί.