Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι με τον χρόνο θα κατέληγε να συμβαίνει.
Ότι καθώς ξαπλώνω στην αριστερή πλευρά αυτού του κρεβατιού, δεν είσαι πια στο πλευρό μου.
Προβαλλόμενες οι σκιές μας στο ταβάνι έμοιαζαν γιγάντιες.
Πιστεύαμε ότι η ζωή θα μας έδινε τόσο μεγάλο προορισμό.
Και ο ουρανός έσβησε το φως.
Εσύ, ένα φευγαλέο αστέρι,
Ένα κομμάτι του ήλιου εξαφανίζεται.
Ο ήλιος, ο οποίος σε βλέπει να περνάς, θέλοντας να ξεχάσει και δεν ξημερώνει.
Υπάρχουν πολλά αφημένα τα οποία κάποιος μπορεί να συσσωρεύσει επάνω του που ακόμα και το κρύο παραπονιέται,
και αν και συνεχίζω να είμαι άγρυπνος δεν μπορώ να βρω ένα χαλαρό χάδι.
Και αντί να φύγω θα διεκδικήσω το φως σου.
Εσύ, ένα φευγαλέο αστέρι, ένα κομμάτι του ήλιου εξαφανίζεται.
Ο ήλιος, ο οποίος σε βλέπει να περνάς, προσπαθώντας να ξεχάσει και δεν ξημερώνει.
Μπορώ να σε φανταστώ να ανάβεις μες το κεφάλι μου,
αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω πως
το βάρος της απουσίας σου με κρατάει σβήνοντας τον ήλιο.
Προσπαθώ να γεμίσω μια ζωή από δύο,
Όχι πια δεν ξημερώνει, όχι πια δεν ξημερώνει, όχι πια δεν ξημερώνει.
Χωρίς εσένα, δεν ξημερώνει.
Εσύ, ένα φευγαλέο αστέρι, ένα κομμάτι του ήλιου εξαφανίζεται.
Ο ήλιος, ο οποίος σε βλέπει να περνάς, θέλοντας να ξεχάσει και δεν ξημερώνει.