Γεια σου, Νίκητα, κάνει κρύο
Στη μικρή σας γωνιά του κόσμου;
Θα μπορούσες να κυλίσεις τριγύρω στον πλανήτη
Και ποτέ να μην βρεις μια πιο ζεστή ψυχή για να γνωρίσεις.
Ω, σε είδα στο Τείχος
Δέκα από τους μολυβένιους στρατιώτες σας σε σειρά,
Με μάτια που έμοιαζαν με πάγο σε φωτιά
Η ανθρώπινη καρδιά, μια αιχμάλωτη μέσα στο χιόνι.
Ω, Νικήτα, ποτέ δεν θα μάθεις τίποτα για το σπίτι μου,
Ποτέ δεν θα μάθω πόσο καλή αίσθηση είναι να σε κρατώ,
Νικήτα, σε χρειάζομαι τόσο!
Ω, η Νικήτα, είναι η άλλη πλευρά της κάθε δεδομένης γραμμής στο χρόνο
Μετρώντας δέκα μολυβένιους στρατιώτες στη σειρά,
Ω, όχι, Νικήτα, δεν θα μάθεις ποτέ...
Μήπως με ονειρεύεσαι ποτέ;
Βλέπεις ποτέ τα γράμματα που γράφω;
Όταν κοιτάζεις ψηλά πάνω από το σύρμα
Νικήτα, μετράς τ' αστέρια το βράδυ;
Κι εάν έρθει μια ώρα
Όπλα και πύλες να μην σε κρατούν πλέον μέσα,
Κι εάν είσαι ελεύθερη να επιλέξεις
Απλά κοίταξε προς τη Δύση και βρές έναν φίλο.
Ω, Νικήτα, ποτέ δεν θα μάθεις τίποτα για το σπίτι μου,
Ποτέ δεν θα μάθω πόσο καλή αίσθηση είναι να σε κρατώ,
Ω, όχι! Νικήτα, δεν θα μάθεις ποτέ!
Ω, Νικήτα, ποτέ δεν θα μάθεις, δεν θα μάθεις τίποτα για το σπίτι μου,
Ποτέ δεν θα μάθω πόσο καλή αίσθηση είναι να σε κρατώ,
Νικήτα, σε χρειάζομαι τόσο!
Ω, η Νικήτα, είναι η άλλη πλευρά της κάθε δεδομένης γραμμής στο χρόνο
Μετρώντας δέκα μολυβένιους στρατιώτες στη σειρά,
Ω, όχι, Νικήτα, δεν θα μάθεις ποτέ...
Νικήτα...
Μετρώντας δέκα μολυβένιους στρατιώτες στη σειρά τους...(Χ2)