Als een rotte om het gezaaid lentezaad te verkrachten
een plaag ontsprong van zijn paden
Bussen liepen rood als koeien rood molken
En hongersnood krengte arme ruggen
Wie zou een triest klaagzang horen
Onder de heldere blauwe hemel
Die gezongen werd in krotten duister en laag
Met ogen te zwak om te huilen
(refrein)
Maar horror zij de sombderheid van de val van de nacht
Voor de man op de weg
Wanneer de maan toe lacht naar de waardeloze levens
Tweemaal zo zwaar voor alle belofte getoond
Een lege blik op zijn gezicht
Negen vadem diep
Zette hij de weg weer voort
Op grond dar geen zaad draagt