Sem vetur konungur í klakahelli,
út liðast Níðhöggur á Nábítsvelli.
Hrímþursar fylgja með á svörtu svelli.
Blikandi norðurljós á Niflheimsþaki,
þrúgandi þögnin heldur traustataki.
Já, hér er ekkert nema kyrrð og klaki.
Þennan stað hýsir þjáningin,
þursarnir vísast kaldir.
Heimurinn frýs við himininn,
hér sefur ís um aldir.
Þursarnir væla meðan vindar gnauða
og rokið skilur eftir skika auða.
Ísinn er sprunginn og hann spúir dauða.
Sofðu. Sofðu.
Í lofti þokkafullar þokuslæður.
Hér er það ísinn sem að ríkjum ræður.
Hér deyja mennirnir og Múspellsbræður.
Sofðu. Sofðu.
Nýr dagur rís.
Hér sefur ís.
Niflheimahliðin, þar fordæmdur fer.
Dagur er risinn en dimmt hvar sem er.
Dóttir mín litla, hvað gerði ég þér?
Þá gýs úr Hvergelmi með ógn og ótta
og þar með leggja allir lífs á flótta.
Það birtir ekki Nifls- á milli nótta.
Sofðu. Sofðu.
Þar svífur vætturin á vængjum þöndum.
Við erum fönguð þar sem fátæk stöndum
og bundin kyrfilega klakaböndum.
Sofðu. Sofðu.
Nýr dagur rís.
Hér sefur ís.
Léttir það varð þegar dóttir mín dó,
sofðu sem fastast og finndu þér ró,
faðmur minn verndar frá kulda og snjó.