Мяцеліца туліць схілы горных вяршынь
І белая зямля,
Маўклівае каралеўства,
Каралевай стала я.
А вецер стогне і на сэрцы ўраган,
Мне б яго стрымаць, але не змагла.
Не адкрывай, схавай сакрэт,
Будзь дзяўчынай добраю для ўсіх,
Зачыні пачуцці на замок,
Але дарэмна ўсё.
Не трымай і забудзь,
Што прашло, ужо не вярнуць,
Не трымай і забудзь,
Новы дзень пакажа шлях.
Не баюся нічога ўжо,
Хай бушуе шторм -
Холад заўседы мне быў па душы.
А я вышэй імкнуся на ледзяную роўнядзь,
І жахам дзён мінулых
Мяне ўжо не дагнаць.
Пара пазнаць, што я магу,
На службу паклічу пургу,
Свабоду я знайду ў льдах
Назаўжды.
Не трымай і забудзь
Гэты свет з тваіх мар,
Не трымай і забудзь
І не будзе болей слёз.
Тут мой дом, мой снежны надзел,
Хай бушуе шторм.
Іскрыцца паветра і зямля ад маіх чар,
Падуладны мне мароз і лёд,
Ну што за дзівосны дар!
І вось ўжо я ведаю, як далей мне быць:
Не павярну назад, павінна ўсё забыць.
Не трымай і забудзь,
І на неба ляці зарой,
Не трымай і забудзь,
Палярнай зоркай ззяй.
Сустрэну я першы золак свой,
Хай бушуе шторм -
Холад заўседы мне быў па душы