Со денови лежам во мојот кревет и немам што да правам
и после станувањето, се опуштам
и често размислувам, дали да ти пишам,
и се лутам на себе си, бидејќи секогаш продолжувам да лежам ...
Сега, толку многу ми недостасува она, што поради тебе ми се допаѓаше,
дома врескам меѓу ѕидовите
а надвор немеам во себе.
И понекогаш си помислувам
и понекогаш си помислувам,
би морал повторно со тебе заедно да бидам.
Не ништо без тебе
но, многу помалку за мене
не ништо без тебе
но помалку, многу помалку за мене.
И тогаш ги слушам коментарите на моите пријатели
бидејќи, да, секој може нешто за тоа да каже
но, всушност сето тоа воопшто не сакам да го слушам
бидејќи мене, овие совети ме вознемируваат.
И сега, толку многу ми недостасува она, што поради тебе ми се допаѓаше,
дома врескам меѓу ѕидовите
а надвор немеам во себе.
И понекогаш си помислувам
и понекогаш си помислувам,
би морал повторно со тебе заедно да бидам.
Не ништо без тебе
но, многу помалку за мене
не ништо без тебе
но помалку, многу помалку за мене.
Не ништо без тебе
но, многу помалку за мене
не ништо без тебе
но помалку, многу помалку за мене.
Не ништо без тебе
но, многу помалку за мене
не ништо без тебе
ама помалку.
И, еве, лежам повторно во мојот кревет и немам што да правам
А ти ми пишуваш дека за мене повеќе не сакаш да чуеш,
и тогаш си мислам, никогаш ти немам се' кажано,
но, сепак не ништо.
.