Што за дзіўная мелодыя
Ўразiла свет твой, назаўжды чужы са мной?
Што за вочы дзіўныé -- ўсё просяць, просяць
У мяне: «Пабудзь яшчэ са мной!».
Нашто вачэй мне яркіх столькі?
Нашто мне столькі мяккiх рук?
I крыўдзіць вас я не хачу,
Няма мне справы да пакут.
Я абнiмаю гэты свет,
І ўсё хачу ў ім зберагчы.
Як просіць пры́відны кумір,
Пяшчоту моцна не дарыць.
Што, цi мала так ўразіў вачэй
Уменнем дыхаць я сваім ім у глыбіню?
Што, цi мала фраз паклаў сабе --
Да i на плечы -- даказаць, што не маню (хлушу)?
Нашто мне вочы яркія?
Нашто мне рукі мяккiя?
I не хачу пакрыўдзіць вас,
I справ да вашiх мук няма.
Я абдымаю гэты свет,
І захаваць хачу ўсё ў ім.
Як просіць прывідны кумір,
Пяшчоту моцна не дарыць.
Пяшчоты ад такой -- не знайсці спакой,
Ад гэтай мітусні -- цёпла так ўнутры.
Патрэбна мне яшчэ, да не тое плячо --
Кранаецца мяне, дарма...*