Εκείνη τραγουδά απαλά μέσα στη νύχτα...
Προσεύχεται να έρθει το ξημέρωμα...
Ονειρεύεται πώς ήταν, τότε, μαζί...
Την αυγή θα είναι ελεύθεροι...
Μνήμες στοιχειώνουν το μυαλό του...
«Σώσε τον από την ατέλειωτη νύχτα»...
Του ψιθυρίζει ζεστά και τρυφερά:
«Σε παρακαλώ, γύρνα σε μένα»...
Κι όταν ο χρυσός ήλιος ανατέλλει,
μακριά, πέρα από τη θάλασσα...
Το ξημέρωμα θα έρθει,
καθώς το σκοτάδι χάνεται...
Για πάντα θα ‘μαστε ελεύθεροι!
Ποτέ μην ξεχνάς
τι έκανα, τι είπα,
όταν σου έδωσα
όλη μου την καρδιά και την ψυχή...
Το πρωί θα έρθει
και το ξέρω πως θα γίνουμε ένα,
γιατί ακόμη πιστεύω
πως θα με θυμηθείς!
Εκείνη θρηνεί κάτω από το φεγγαρόφωτο ουρανό,
καθώς θυμάται τη στιγμή που είπαν αντίο…
Πού είναι το κορίτσι που εκείνος ήξερε;
Μοιάζει να έχει περάσει τόσος πολύς καιρός…
Κι όταν ο χρυσός ήλιος ανατέλλει,
μακριά, πέρα από τη θάλασσα…
Το ξημέρωμα θα έρθει
καθώς το σκοτάδι χάνεται...
Για πάντα θα ‘μαστε ελεύθεροι!
Ποτέ μην ξεχνάς
τι έκανα, τι είπα,
όταν σου έδωσα
όλη μου την καρδιά και την ψυχή…
Το πρωί θα έρθει
και το ξέρω πως θα γίνουμε ένα,
γιατί ακόμη πιστεύω
πως θα με θυμηθείς!
Ποτέ μην ξεχνάς
τι έκανα, τι είπα,
όταν σου έδωσα
όλη μου την καρδιά και την ψυχή…
Το πρωί θα έρθει
και το ξέρω πως θα γίνουμε ένα,
γιατί ακόμη πιστεύω
πως θα με θυμηθείς!
Ω, ακόμη πιστεύω
πως θα με θυμηθείς!
Ω, ακόμη πιστεύω
πως θα με θυμηθείς!
[video:http://www.youtube.com/watch?v=E9M4Y041X5g&feature=plcp&context=C452a641...]