Κάθομαι στο δωμάτιο μου, κοιτάζοντας τον τοίχο
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει
Κάποτε ήταν τόσο υπέροχο, τώρα
Η ζωή είναι μία περίπλοκη αντίληψη της πραγματικότητας, μια φαντασία
Δεν ξέρω από που να αρχίσω
Είδα την αγάπη σου να με βασανίζει
Σε μία στιγμή ανοησίας
Μπορεί αυτό να είναι εφιάλτης, αλλά δεν είναι όνειρο θέλω να
ουρλιάξω, μια ραγισμένη καρδιά ακόμη αιμορραγεί
Ποτέ μα ποτέ δεν θα μιλήσω, ποτέ μα ποτέ δεν θα χαμογελάσω
Ξέρω ότι η ζωή μου δεν θα είναι η ίδια
Ποτέ μα ποτέ δεν θα αγγίξω, ποτέ μα ποτέ δεν θα αισθανθώ
Ποτέ δεν θα σε ακούσω να λες το όνομά μου.... ξανά
Στα όνειρά μου βλέπω, σε βλέπω να έρχεσαι σε μένα
Μία ανάμνηση από τα παλιά
Ξυπνάω, καταλαβαίνω ότι η κόλαση είναι τόσο ψυχρή όσο ο πάγος
Και η αίσθηση της αμαρτίας μπήκε μέσα μου
Τίποτα δεν καίει όπως το κρύο
Ποτέ μα ποτέ δεν θα μιλήσω, ποτέ μα ποτέ δεν θα χαμογελάσω
Ξέρω ότι η ζωή μου δεν θα είναι η ίδια
Ποτέ μα ποτέ δεν θα αγγίξω, ποτέ μα ποτέ δεν θα αισθανθώ
Ποτέ δεν θα σε ακούσω να λες το όνομά μου.... ξανά
Καθώς αμαρτάνουμε, υποφέρουμε το ίδιο
Έχω εκπέσει από την εύνοια
Θέλω να επιστρέψω πίσω τον χρόνο και να τα διορθώσω
Ποτέ ξανά δεν θα (σου) μιλήσω, ποτέ ξανά δεν θα χαμογελάσω
Ξέρω ότι η ζωή μου δεν θα είναι η ίδια
Ποτέ ξανά δεν θα (σε) αγγίξω, ποτέ ξανά δεν θα (σε) αισθανθώ
Ποτέ δεν θα σε ακούσω να λες το όνομά μου
Ποτέ μα ποτέ δεν θα μιλήσω, ποτέ μα ποτέ δεν θα χαμογελάσω
Ξέρω ότι η ζωή μου δεν θα είναι η ίδια
Ποτέ μα ποτέ δεν θα αγγίξω, ποτέ μα ποτέ δεν θα αισθανθώ
Ποτέ δεν θα μπορέσω να ψιθυρίσω στο αυτί σου... λυπάμαι