Κι αν το χιόνι θάψει την...
Την γειτονιά μου
Κι αν οι γονείς μου κλαίνε,
Τότε θα σκάψω μια δίοδο από το παράθυρό μου μέχρι το δικό σου
Ναι, μια δίοδο από το παράθυρό μου μέχρι το δικό σου
Βγαίνεις σκαρφαλώνοντας την καμινάδα
Και με συναντάς στο μέσον
Στο μέσον της πόλης
Κι αφού κανείς δεν βρίσκεται τριγύρω
Αφήνουμε τα μαλλιά μας να μακρύνουν και λησμονούμε όλα όσα κάποτε γνωρίζαμε
Κατόπιν, το δέρμα μας χοντραίνει από τη διαβίωση έξω στο χιόνι
Μετατρέπεις όλο τον μόλυβδο που υπέβοσκε στο κεφάλι μου
Καθώς η μέρα σβήνει, σε ακούω να ψέλνεις έναν ύμνο χρυσό...
Ύστερα, προσπαθήσαμε να βρούμε ονόματα για τα μωρά μας
Όμως ξεχάσαμε όλα τα ονόματα που,
Τα ονόματα που κάποτε γνωρίζαμε
Μα κάποιες φορές
Θυμόμαστε τα υπνοδωμάτιά μας όπως κι εκείνα των γονιών μας και των φίλων μας
Τότε σκεφτόμαστε τους γονείς μας...
Καλά, τί να απέγιναν άραγε αυτοί;!
Μετατρέπεις όλο τον μόλυβδο που υπέβοσκε στο κεφάλι μου σε χρυσάφι
Καθώς η μέρα σβήνει, σε ακούω να ψέλνεις έναν ύμνο χρυσό
Είναι το τραγούδι που πάλευα να τραγουδήσω...
Εξάγνισε τα χρώματα, εξάγνισε το νού μου
Εξάγνισε τα χρώματα, εξάγνισε το νού μου
Και σκόρπισε τις στάχτες των χρωμάτων πάνω στην ίδια τη καρδιά μου!