Έι, πού πήγες;
Κάποτε ήμασταν φίλοι
Κάποτε ήμασταν κοντά
Έι, γιατί έφυγες;
Συνήθιζα να σε χρειάζομαι
Συνήθιζες να με χρειάζεσαι
Κάθομαι εδώ με μια χούφτα γεμάτη στάχτες
Και μια καρδιά που δε μπορώ καν να χρησιμοποιήσω
Απλά λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου πως
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Πια
Τώρα που έχεις φύγει
Οι μέρες είναι χαμένες, πάρα πολύ μεγάλες
Οι νύχτες μοιάζουν με χρόνια
Ένιωσα το κορμί σου πλάι στο δικό μου χωρίς εσένα εδώ
Στριφογυρίζω δίχως νόημα με μια χούφτα γεμάτη στάχτες
Και μια καρδιά που ούτε καν χρησιμοποιώ
Θα λέω και θα ξαναλέω στον εαυτό μου πως
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Πια
Το να μου λείπεις είναι σαν δεύτερη φύση
Κομμάτια δικά σου και πολλά επίπεδα
Εύχομαι τώρα να μπορούσα να σε σβήσω
Μα δεν ξέρω τι να κάνω
Μου λείπει η ηρεμία κι η νιρβάνα σου
Μου λείπει η φωτιά και όλο το δράμα σου
Το ψιθυρίζω σαν προσευχή
Μα δεν το κάνει αληθινό (πως)
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Δε σε χρειάζομαι
Πια
Όχι δε σε χρειάζομαι
Όχι δε σε χρειάζομαι
Όχι δε σε χρειάζομαι
Όχι δε σε χρειάζομαι...