Οποτεδήποτε αγανατεύω τον Ήλιο,
επειδή επιχειρώ να ανακαλύψω λόγο για να συνεχίσω,
καταλήγω μονάχα κεκαυμένος και τυφλός
μεχρίς ο ουρανός να σειστεί με την εξαγνιστική βροχή.
Όταν εσύ προσήλθες, η στιγμή ήταν η δέουσα.
Με παρέσυρες στον πειρασμό σαν ένα κόκκινο μήλο,
δεν άργησες και εσύ μέχρι να το δαγκώσεις.
Και με αδίκησες, και με δικαιώνεις.
[Χορωδιακό]
Και σχεδόν λησμόνησα τον σπαραγμό μου,
με έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα από
τη μνήμη του τρόπου του χωρισμού μας.
Άντε πάλι και απ'την αρχή, ξανά !
[Β' Στροφή]
Κάθε κλειδάκι ξεκλειδώνει την πόρτα,
κάθε μικρό μυστικό κρύπτει ψέμα.
Δοκίμασε να φωτογραφήσεις τον Ήλιο,
δεν θα σε βοηθήσει να ιδείς το φως.
Κάθε λεξούλα στα χείλη σου
ανοίγει ουλές εκεί όπου το αίμα χύνεται
σαν κάθε στάλα αίματος. Ένα φιλί,
το οποίο ουδόλως θα μου λείψει.
[Χορωδιακό]
Και σχεδόν λησμόνησα τον σπαραγμό μου,
με έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα από
τη μνήμη του τρόπου του χωρισμού μας.
Άντε πάλι και απ'την αρχή, ξανά !
[Γέφυρα]
Άπαντα τα συναισθήματα μου αναγγέλλουν πως καταλήγει
σε μια καρδιά τεθραυσμένη σε κομμάτια και εσύ ξέρεις πως το χρειάζομαι σαν τρύπα στο κεφάλι.
[Ορχηστρικό διάλειμμα]
Άπαντα τα συναισθήματα μου αναγγέλλουν πως καταλήγει
σε μια καρδιά τεθραυσμένη σε κομμάτια και εσύ ξέρεις πως το χρειάζομαι σαν τρύπα στο κεφάλι.
[Χορωδιακό]
Και σχεδόν λησμόνησα τον σπαραγμό μου,
με έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα από
τη μνήμη του τρόπου του χωρισμού μας.
Άντε πάλι και απ'την αρχή, ξανά !
Και σχεδόν λησμόνησα τον σπαραγμό μου,
με έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα από
τη μνήμη του τρόπου του χωρισμού μας.
Άντε πάλι και απ'την αρχή, ξανά !
[Επίλογος]
Άντε πάλι και απ'την αρχή, ξανά ! [Χ3]