Να σταματήσεις (στα) ψηλά,
να ανθίζεις χωρίς το δέντρο,
να πάλλεσαι σαν τον αέρα.
Να (απο)κοιμηθείς, να (απο)κοιμηθείς, υπάρχει χρόνος.
Να δώσεις, να δώσεις, χωρίς να πάρεις -
να συγχωρέσεις, να συγχωρέσεις βαθιά.
Μου λες πως η Γη γυρίζει μόνο για μας
και ποτάμι είμαστε χωρίς όχθη εσύ κι εγώ. Κραυγή δίχως φωνή.
Μου λες: “Η σιωπή μιλά μόνο για σένα”.
Πόσοι άνθρωποι στα λόγια σου είναι αιχμάλωτοι;
Να καίγεσαι, να καίγεσαι γαλανομάτα,
ψηλά να ανέβεις (/αναρριχηθείς),
να αποφασίσεις πως δεν σε πονά.
Να σταματήσουμε, χωρίς να πηδάμε,
να διαβούμε το “υπέρ” ή “κατά” (/ναι ή όχι)
ως εκεί που οδηγεί αυτός ο δρόμος.
Μου λες πως η Γη γυρίζει μόνο για μας
και ποτάμι είμαστε χωρίς όχθη εσύ κι εγώ. Κραυγή δίχως φωνή.
Μου λες: “Η σιωπή μιλά μόνο για σένα”.
Πόσοι άνθρωποι στα λόγια σου είναι αιχμάλωτοι;
Σαν πάγος ως το πρωί μέσα μου θα πονάς.
Σαν αχτίδες μες στη βροχή ονειρεύομαι μόνο τα μάτια σου.
Ακόμη και χωρίς φως (/φώτα),
μες στο χιόνι υπάρχουν ενωμένα (/συγχωνευμένα)
δυο μονοπάτια για τη δική σου ψυχή.
Όμως προτού (να) μιλήσεις,
την αγάπη σου χάρισε
σ’ εκείνη την πρώτη σιωπή1.
Μου λες πως η Γη γυρίζει μόνο για μας
και ποτάμι είμαστε χωρίς όχθη εσύ κι εγώ. Κραυγή δίχως φωνή.
Μου λες: “Η σιωπή μιλά μόνο για σένα”.
Πόσοι άνθρωποι στα λόγια σου είναι αιχμάλωτοι;
1. το "εκείνης της πρώτης σιωπής" πάντως στα δικά μου αυτιά ακούγεται περισσότερο "λογικό" και "φυσικό"