Mira dentro dos meus ollos,
mira ben para miña cara,
ti ves que eu vivín moito,
ti pensas que eu non vin nada.
Mira ben para esta curva
do meu riso raso e estragado,
ve esta boca muda
disfrazando o desgusto.
A vida ten sido como auga,
tomando camiños longos,
abrindose en veas e vales,
na pel, leito de río.
A vida ten sido como auga,
tomando camiños longos,
abrindose en veas e vales,
na pel, leito de río.
Contempla o deseño fondo
destas miñas xoves engurras,
que foron conquistadas con esforzo
entre aventuras e fugas.
Observa a face seria,
o ollar tentado e atento.
Se esas son marcas externas,
imaxina como son as internas.
A vida ten sido como auga,
tomando camiños longos,
abrindose en veas e vales,
na pel, leito de río.