P’o càvuro, ‘a nòtte,
te mine d’o liétto;
t’affacce ô balcone,
strignènnete ‘mpiétto.
E i’ pènzo, ‘a rimpètto:
« M’ha visto? Chi sa?»
Ma tu nun me vide!
Nun pènza stu còre,
ca ll’uócchie nun nzèrro,
nun già p’o calóre..
gnornò! Ma p’ammóre
ca chésto me fa!
Risciata!.. Ca ll’aria
d’a nòtte fa bbène!
Io ‘o ssaccio, che tèngo
nu ffuóco p’e vvéne!
E ‘o ssape chi tène
na smania ‘e murì!
Suspira! Rùmmane
vicino â ringhiéra!
Nun già cómm’ô juórno,
nun già cómm’â séra..
Che faje chélla céra
pecchè ce stóngo i’ !
Ah! Cómm’è serena
sta nòtte d’ Austo !
Mo, fòr’ô balcóne,
può stà sènza busto..
pecchè nun daje gusto
a... cchi nn‘o vvuò dà!
Pecchè tu nun piénze
che cchi sta rimpètto,
â nòtte, ògne nòtte,
p’ammóre a dispiétto,
nun véde cchiù ‘o liétto,
che chiù nun se fa!