Τόσο κουρασμένη είμαι που βρίσκομαι εδώ
Από κάθε φόβο παιδικό παγιδευμένη
Κι αν πρέπει εσύ να φύγεις
Καλύτερο θα ήταν αυτό για 'μένα
Γιατί στο παρόν ακόμη μένει η παρουσία σου
Και μόνη δε μ' αφήνει
Γιατί τα τραύματα αγιάτρευτα θα μείνουν
Τόσο αληθινός τούτος ο πόνος
Τόσο μεγάλος που ουτ' ο χρόνος να τον διαγράψει μπορεί
Όταν έκλαιγες, τα δάκρυά σου σκούπιζα
Όταν ούρλιαζες, τους φόβους σου μακριά τους έδιωχνα
Και κάθε στιγμή το χέρι σου κρατούσα
Αλλά το καθετί απ' την ψυχή μου έχεις
Με το εκθαμβωτικό σου φως με αιχμαλώτιζες
Και τώρα απ' τη ζωή που άφησες πίσω σου εξαρτώμαι
Τα πιο γαλήνια όνειρά μου στοιχειώνει το πρόσωπό σου
Τη λογική μου διώχνει η φωνή σου
Γιατί τα τραύματα αγιάτρευτα θα μείνουν
Τόσο αληθινός τούτος ο πόνος
Τόσο μεγάλος που ουτ' ο χρόνος να τον διαγράψει μπορεί
Τόσο πολύ προσπάθησα στον εαυτό μου να πω
Ότι έφυγες
Αλλά ακόμη στο παρόν μένεις
Μόνη ήμουν τόσο καιρό...