Այնքան հոգնած եմ այստեղ լինելուց,
Ընկճված իմ բոլոր մանկական վախերից,
Եթե պիտի լքես,
Երանի ուղղակի լքեիր,
Քանզի քո ներկայությունը հապաղում է․
Այն ինձ մենակ չի թողնում։
Թվում է՝ այս վերքերը չեն բուժվի,
Այս ցավը չափազանց իրական է,
Չափից շատ բան կա, որ ժամանակը ջնջել չի կարող։
(Կրկներգ)
Երբ լաց էիր լինում, ես սրբում էի քո բոլոր արցունքները,
Երբ ճչում էիր, ես կռվում էի քո բոլոր վախերի դեմ,
Ես բռնել եմ քո ձեռքը բոլոր այս տարիների միջով
Բայց դեռ քոնն եմ ամբողջովին։
Դու գերել էիր ինձ քո թրթռուն լույսով,
Իսկ հիմա ես պարփակված եմ քո թողած կյանքում,
Քո դեմքը հետապնդում է իմ՝ մի ժամանակ հաճելի երազները,
Քո ձայնը քշել է իմ միջից ամբողջ ողջամտությունս։
Թվում է՝ այս վերքերը չեն բուժվի,
Այս ցավը չափազանց իրական է,
Չափից շատ բան կա, որ ժամանակը ջնջել չի կարող։
(Կրկներգ)
Այնքան եմ փորձել ինքս ինձ համոզել,
Որ դու լքել ես,
Ու չնայած դու դեռ ինձ հետ ես,
Ես միշտ էլ միայնակ եմ եղել։