Mundu eftir mér [Never Forget] [Greek translation]

Εκείνη τραγουδά απαλά στο σκοτάδι

ένα θλιμμένο ποίημα μέσα στο μαύρο της νύχτας…

Στη χώρα των ονείρων κατοικεί εκείνος

που η καρδιά της του ανήκει…

Εκείνος ατενίζει το μαύρο ουρανό…

Θυμάται τις μέρες που όλα ήταν φωτεινά…

Μήπως την έχασε; Ήταν αλήθεια ότι

η αγάπη τα νικά όλα;

Κι αργότερα, όταν ο ήλιος ανατέλλει, ενώνονται και πάλι

εκείνες οι δυο ψυχές που κάποτε χωρίστηκαν, χάρη στην αγάπη…

Να με θυμάσαι, όταν το πρωί έρχεται,

όταν το σκοτάδι επιτέλους φεύγει…

Θα είμαστε ένα και αυτό δε θ’ αλλάξει

και πιστεύω πως αυτή η μέρα θα ανατείλει ξανά…

Εκείνη θυμάται όταν, κάτω από το φως του φεγγαριού,

συναντήθηκαν για τελευταία φορά…

Εκείνος την ονειρεύεται μέρα και νύχτα,

(ονειρεύεται) ότι σύντομα θα γυρίσει κοντά του…

Κι αργότερα, όταν ο ήλιος ανατέλλει, ενώνονται και πάλι

εκείνες οι δυο ψυχές που κάποτε χωρίστηκαν, χάρη στην αγάπη…

Να με θυμάσαι, όταν το πρωί έρχεται,

όταν το σκοτάδι επιτέλους φεύγει…

Θα είμαστε ένα και αυτό δε θ’ αλλάξει

και πιστεύω πως αυτή η μέρα θα ανατείλει ξανά…

Να με θυμάσαι, όταν το πρωί έρχεται,

όταν το σκοτάδι επιτέλους φεύγει…

Θα είμαστε ένα και αυτό δε θ’ αλλάξει

και πιστεύω πως αυτή η μέρα θα ανατείλει ξανά…

Γιατί πιστεύω πως αυτή η μέρα θα ανατείλει ξανά!

Ναι, πιστεύω πως αυτή η μέρα θα ανατείλει ξανά!

[video:http://www.youtube.com/watch?v=-kl_cCnCj74]