Σαν εκείνους τους πίνακες που ακόμα δεν κρεμάστηκαν,
Σαν το τραπεζομάντηλο του χθεσινού δείπνου.
Πάντοτε να αναμένεις να σου πω κάτι ακόμα
Και τα από καρδιάς μου λόγια δεν θέλουν να πετάξουν.
Ό,τι ποτέ δεν ειπώθηκε διαλύεται σε τσάι,
Σαν τον άπιστο που λέει ποτέ δε θα το κάνω.
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια φυλακή από αγάπη,
Θα με ξεχάσεις αν δεν υπογράψω τη δήλωσή μου.
Θα ασπαζόμουν τον διάβολο χωρίς δισταγμό
Για να δω το πρόσωπό μου όταν με ακούσεις να μιλώ.
Είσαι ό,τι αγαπώ περισσότερο
Μα σε χάνω στις σιωπές μου.
Τα μάτια μου δυο μαύροι σταυροί
Που ποτέ δε μίλησαν καθαρά.
Η καρδιά μου γεμάτη λύπη
Κι εγώ πάνινη κούκλα
Κάθε σιωπή είναι σύννεφο που ακολουθεί
Πίσω μου κλαίγοντας ασταμάτητα.
Θέλω να σου πω ό,τι νιώθω για σένα,
Να με ακούσει να μιλάω το φεγγάρι του Γενάρη
Όταν σε κοιτάω…
Θα ασπαζόμουν τον διάβολο χωρίς δισταγμό
Για να δω το πρόσωπό μου όταν με ακούσεις να μιλω.
Είσαι ό,τι αγαπώ περισσότερο
Μα σε χάνω στις σιωπές μου.
Τα μάτια μου δυο μαύροι σταυροί
Που ποτέ δε μίλησαν καθαρά.
Η καρδιά μου γεμάτη λύπη
Κι εγώ πάνινη κούκλα
Δε φοβάμαι το αιώνιο πυρ
Ούτε τις πικρές σου ιστορίες
Μα η σιωπή είναι κάτι κρύο
Και οι χειμώνες μου είναι μεγάλοι.
Και όταν γυρίσεις θα ΄ μαι μακριά
Ανάμεσα στους στίχους κάποιου ταγκό.
Γιατί αυτή η ειλικρινής καρδιά
Πέθανε στην πάνινη της κούκλα.