Давай выключым святло і будзем маўчаць
Аб тым, што ня можна славамі сказаць,
Ня можна пісаць, немагчыма сыграць,
А толькі маўчаць, ціхенька маўчаць.
Давай маўчаць аб тым, што дзяўчаты
Ня ўмеюць схаваць, не можуць спаць.
Давай пра мяне і пра цябе маўчаць,
Маўчаць, аж покі не захочам крычаць.
Месяц ўпаў, цёмна ў пакоі.
Як добра, што навучылась маўчаць,
Аб тым, што ніколі не змагла бы схлусіць.
Аб тым, што ніколі мне не спытацца.
Мы будзем з табою ў ложку ляжаць,
Ляжаць, як снег - вадою выцякаць.
Мы будзем жадна свае слёзы глытаць,
А з імі словы, якіх не сказаць.
Давай памаўчу табе проста на ушка,
Халоднай стала шклянка гарбаты.
А мы яшчэ маем, пра што памаўчаць...
А мы яшчэ маем, пра што паляжаць...
Як святло праб'ецца праз нашыя шторы,
Мы зноў з тобою, як ўсе загаворым.
А покі яшчэ цёмна ў нашым пакоі.
Давай з табой будзем проста...