Θα μεγαλώσεις όσα χρειάζεσαι μέσα στη ράχη μου.
Και έπειτα θα πάρεις όσα χρειάζεσαι, ό,τι είναι δικό σου είναι δικό μου.
Και έπειτα δώσε όσο θες από αυτό σε κάτι καινούργιο.
Θα μείνω εδώ, η πάροχος αυτού του διαρκούς τσιμπήματος που λένε αγάπη.
Που λένε αγάπη.
Θα απομυζήσεις όσο χρειάζεσαι από εμένα.
Όλα τα χρώματα έχουν σβηστεί, δεν υπάρχει πια ροδαλή λάμψη.
Όχι μονάχα ένα χλωμό απομονωμένo ρηχό μέρος του νερού
Ω, τι μέρος είναι αυτό που αποκαλώ εαυτό.
Αποκαλώ εαυτό.
Αγάπησε όσο χρειάζεσαι πριν φύγει.
Όταν το πρόσωπό σου γίνει ενός ξένου που δε γνωρίζω.
Δε θα θυμάσαι ποτέ ποια ήμουν εγώ για εσένα
Σε κουβάλησα στην κοιλιά μου.
Με λένε μητέρα.
Με λένε μητέρα.
Αποκαλούνται σπίτι.
Αποκαλούνται σπίτι.
Αποκαλούνται
Αποκαλούνται
Μητέρες
Μητέρες
Δώσε ότι χρειάζεται να δώσεις
Και κάποιες φορές δε θα πάρουν αυτό που χρειάζονται
Η πιο παράξενη χημική αντίδραση
Μέσα στο μυαλό της, όχι δεν είναι η ίδια.
Όχι, δεν είναι η ίδια.
Όχι, δεν είναι η ίδια.