وقتی به سفر رفتی دریای غزل خشکید
باغ قصه پرپر شد آسمان فرو بارید
وقتی به سفر رفتی
وقتی به سفر رفتی گریه عادتِ شب شد
هر پنجره ظلمت شد، غم حکایت شب شد
وقتی به سفر رفتی
دنیا متوقف شد وقتی که سفر کردی
هر لحظه و در هر جا من منتظرم اما
شاید که تو برگردی
وقتی که تو برگردی خانه می‌شود بیدار
گـُل می‌کند از دیدار خارِ سرِ هر دیوار
وقتی که تو برگردی ای عزیزِ بی‌تکرار
من جوانه خواهم زد، می‌رسد بهار انگار
وقتی که تو برگردی
وقتی که تو برگردی، جانِ تازه میگیرم
بیهوده نمی‌مانم بیهوده نمی‌میرم
وقتی که تو برگردی
وقتی که تو برگردی
وقتی که تو برگردی جانِ تازه میگیرم
بیهوده نمی‌مانم بیهوده نمی‌میرم
وقتی که تو برگردی
دنیا متوقف شد
وقتی که سفر کردی
هر لحظه و در هر جا
من منتظرم اما،
شاید که تو برگردی