ฉันอยู่ในป่าคนเดียว
ในค่ำคืนที่พระจันทร์ช่างงดงามขนาดนี้
แล้วก็มีภาพความทรงจำในวันเก่าๆ
ก่อนที่ฉันจะออกเดินทางจากโลกนี้ผุดขึ้นมา
ถึงชีวิตจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรก็เถอะ
แต่แม่ที่แสนใจดีก็อยู่ข้างๆฉันมาตลอด
แล้วก็บอกว่าชอบรูปที่ฉันวาดเสมอ
แถมยังยอมทิ้งความฝันของตัวเองแล้วทำงานเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวด้วย
แต่ถึงอย่างงั้นเราก็ต้องจากกันไป
ในตอนนั้นแหละที่ฉันได้เจอเธอ
ได้ตกหลุมรักเธอ
แล้วก็ได้รู้ว่าความรักมันคืออะไร
ทั้งที่คิดว่าน่าจะมีความสุขแล้วแท้ๆนะ
แต่ทำไมสิ่งสำคัญในชีวิตฉันมันถึงค่อยๆหายไปกันล่ะ
ถ้างั้นฉันเอง
ก็ควรบอกลาโลกนี้เหมือนกันแล้วล่ะ
ในค่ำคืนที่จันทร์เต็มดวงสาดส่อง
ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ
จะไปหาเธอที่ตรงนั้นเอง
รักนะ แต่ขอโทษจริงๆ
แล้วตอนนั้นเสียงของเธอก็ดังขึ้นมา
"ถ้าเกิดว่าเธอทำให้ทุกอย่างจบสิ้นลงด้วยมือตัวเองล่ะก็
เธอก็จะไม่ได้เจอใครอีกทั้งนั้นนะ"
ฉันน่ะทำให้ทุกอย่างจบลงไม่ได้จริงๆ
เลยตกลงมาที่พื้น แล้วพระจันทร์ก็มาชวนฉันคุย
หลังจากนั้นฉันก็ได้พลังวิเศษมา
มันคือพลังที่ถ้าวาดอะไรไปแล้วสิ่งนั้นจะมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
อย่างเช่นทำให้ต้นไม้ใบหญ้ากลับมาเขียวชอุ่ม
แต่มันก็แลกกับเวลาที่ฉันจะได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ด้วย
วาดรูปต่อไปเรื่อยๆ แบ่งพลังชีวิตออกไปเรื่อยๆ
จนตอนที่เริ่มรู้แล้วว่าฉันจะมีชีวิตไปทำไม
ตอนนั้นก็ได้เจอเธออีกคน
เธอที่แบกรับความเศร้าแล้วใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ
เธอที่โกรธฉันที่ออกเดินทางมาคนเดียวแบบนี้
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก็หลงรักเธอคนนี้ไปซะแล้วล่ะ
แต่เธอน่ะกลับมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว
แต่เขาคนนั้นกลับหักหลังแล้วทำให้เธอเสียใจ
แต่ถึงยังไงเธอก็รักเขาอยู่ดี
และตอนนี้ชีวิตของเขาคนนั้นก็กำลังจะลับหายไป
ฉันมองเธอที่ร้องไห้พร้อมตะโกนเรียกชื่อเขาแล้วก็ตัดสินใจได้
ว่าถ้าฉันมีชีวิตเหลืออีกแค่วันเดียวล่ะก็
ก็จะขอยกชีวิตให้กับการวาดภาพเขาคนนั้นแล้วกัน
แล้วเขาคนนั้น
ก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ปาฏิหาริย์ที่ฉันสร้างมันขึ้นมา
และน้ำตาของเธอที่หลั่งไหลออกมาด้วยความดีใจน่ะ
ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากให้เธอรู้นะ
ความรู้สึกของฉันที่อยากบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ว่าฉันน่ะรักเธอมากเลยนะ
เธอน่ะเป็นคนทำให้ฉันรู้ว่าการมีชีวิตอยู่มันน่าดีใจแค่ไหน
ลาก่อนนะ
แล้วฉันก็กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง
หลับตาลง แล้วก็นึกถึงเรื่องของเธอ
เรื่องของแม่ และเธอคนนั้น
การเดินทางอันแสนยาวนานนี้จบลงแล้วสิ
ในที่สุดก็ได้เจอกันซักทีนะ