Mort d'un heroi romàntic [Polish translation]

1

Kuzyn mojej matki miał dobrze prosperującą kancelarię w mieście.

Wiele lat temu, za młodu, wysłano mnie tam na praktykę adwokacką.

Znalazłem skromny pokój: stół, łóżko, lustro

i przychodziłem tam późno w nocy,

gdy w którejś knajpie w centrum nadeszła pora jej zamknięcia2.

Na półpiętrze pani Manresa spędzała całe godziny na szyciu,

ale tego dnia wydawała się niespokojna; nerwowo podeszła do mnie i rzekła:

„Przepraszam, nawet pan nie wie, jak niezręcznie mi prosić o przysługę...

Lokator z trzeciego piętra około południa zachowywał się jak szalony, a teraz pukam i nie otwiera...”.

Światło wielkiego kandelabru otwierało mi drogę w ciemnościach;

posuwając się wśród zarysów mebli, przechodziłem z pokoju do pokoju.

Usłyszałem skomlenie psów, więc poszedłem za dźwiękiem ich płaczu

i, proszę panów, jak może już wiecie, znalazłem

w jadalni, martwego, wielkiego bohatera romantycznego.

W dłoniach miał pogniecioną kartkę z dziwnym przekazem,

pełnym palców bawiących się refleksami światła zachodzącego słońca i dam galopujących na koniach.

Wkrótce inspektor policji zapisał kontakt do osoby z rodziny;

do brata, który mieszkał na wybrzeżu, z którym spotykali się w święta.

Delikatnie zamknęli mu3 oczy i okryli go białym prześcieradłem.

W ciszy wszyscy popijali zieloną herbatę, którą podała nauczycielka z czwartego piętra.

Ksiądz bezbarwnym głosem odmówił „Ojcze nasz” ,

obok zgromadziliśmy się my, mężczyźni, żeby wynieść ciało.

I, ciągnąc za kostki to ciało, z którego uszło życie, opuściłem jadalnię.

Pani Manresa lamentowała: „Na litość Boską, uważajcie, nie uderzajcie tak!”.

Na ulicy czekał karawan, a woźnica zabijał czas obserwując

żołnierzy na przepustce, którzy śpiewali w świetle ulicznych latarni.

Policzyliśmy do trzech, żeby zebrać siły i wrzucić trupa na górę.

Zimny wiatr mroził powietrze; niedbałe machnięcie batem poderwało konie do marszu.

I wciąż miał w dłoniach tę pogniecioną kartkę z dziwnym przekazem,

pełnym krzyków w pustkę, gwałtownych pragnień,

burz, które pogrążają statki w morzu.

Pełnym śmiejących się pełnokrwistych kobiet,

których piękno odbiera zdolność myślenia.

Pełnym muz na zawsze zranionych

zardzewiałymi szpilami z piosenek pospolitych poetów.

Pełnym niekończących się salt gimnastyków z lodu,

którzy zastygają w bezruchu, gdybyś chciał przejść obok.

Pełnym śliniących się bestii, gotowych do konfrontacji

w nierównej bitwie z chrześcijańskimi jeńcami.

Pełnym przerażonych dzieci, które wypatrują

w nieustannie lejącym deszczu, czy wrócą ojcowie.

Pełnym młodych mężczyzn podających ramię

dziewczętom4 wystrojonym na taniec w Niedzielę Palmową.

Pełnym ramion, które się wznoszą w geście przywołania taksówki,

po kolacjach z przyjaciółmi, którzy odjeżdżają.

Pełnym „Wierz mi, staram się, ale czasami

podejrzewam, kochana, że to się nigdy nie skończy”.

1. pełny tytuł w oryginale brzmi: ""Mort d'un heroi romàntic"2. dosł. "... zrobiło się późno"3. = zmarłemu4. pubilla = w dawnej Katalonii najstarsza córka i dziedziczka majątku w przypadku, gdy nie było dziedzica męskiego