Powiedz mi rzeko, którą znam tak dobrze
Jak siebie nigdy nie poznałam
Ile musi jeszcze upłynąć smutku
Zanim skończy się brak miłości.
Nie możesz nawet mnie usłyszeć, lansjerze
Poprzez góry i doliny
Gasząc pragnienie przy wierzbie.
Zmywając moją duszę w fontannach
Widziałam jak odchodzi moja miłość
W pociągu próżności
Ruszając na podbój świata
Na karuzeli miast
Tam gdzie życie jest łatwe
I tam gdzie ponoć nie ma samotności
Ale ja na moim odludziu
Nie wierzę w to.
Gdybym była białą chmurą
A nie rozdartą ludzką istotą
Uwolniłabym prysznic deszczu
I połączyłabym się z twoim prądem
I odeszłabym bez bólu
Nie martwiąc się o samą siebie.
I jak ty w tym hałasie
Kochasz, nie przywiązując się do mnie
Płyń rzeko, już późno
Aż dopłyniesz do tego niepewnego miejsca
Rozgłoś pośród gór,
Że jestem morada aberta miejscem otwartym /otwartym adresem; bez domu)