Ik zie je monsters, ik zie je pijn.
Vertel me je problemen, ik zal ze wegjagen.
Ik zal je vuurtoren zijn. Ik zal het goed maken.
Wanneer ik je monsters zie dan zal ik er heel dapper staan en ze allemaal wegjagen.
Een kopje koffie dat nog steeds stoomt staart naar me en het is zwarter dan de nacht, eh.
Ik ben wakker, maar nog steeds aan het slapen, ik blijf steeds tegen mezelf zeggen dat het wel goed zal komen met mij
(Dat zal het niet).
En ik weet dat het niet slechter kan gaan dan vandaag.
Ik zit hier en ze probeert te herhalen wat ze zegt.
Kijk, ze is in de badkamer en hoopt dat ik niet binnen gehoorsafstand ben, terwijl ze went aan het geluid van haar tranen.
Splash, het raakt de handdoek en ik weet dat het tijdje geleden is dat me hebt zien glimlachen en lachen, zoals ik altijd deed.
Ik zit in de ontkenningsfase sinds dat het gebeurd is, breng me gewoon teug naar het verleden, want ik kan me niet inbeelden om je te verliezen, ook.
Ik kan dit niet uitleggen, dus ik hou het allemaal binnenin, ik draag mijn pijn, maar het wordt gemaskerd door mijn trots.
Ze kwam om me vast te houden en ze huilde, vertelde me dit en ze staarde in mijn ogen en zei...
Ik zie je monsters, ik zie je pijn.
Vertel me je problemen, ik zal ze wegjagen.
Ik zal je vuurtoren zijn. Ik zal het goed maken.
Wanneer ik je monsters zie dan zal ik er heel dapper staan en ze allemaal wegjagen.
Ik kan het niet, je zult niet houden van wat je ziet.
Als je in mijn hoofd zat en mijn pleidooi moest aanhoren.
Het is alsof ik het niet kan geloven dat dit met mij gebeurt.
En zou iemand alsjeblieft het stomme antwoordapparaat kunnen uitzetten, zodat ik kan stoppen met het achterlaten van berichten die je nooit zult krijgen.
En al die noodkreten zul je nooit zien, je zult ze nooit beluisteren.
Maar ik denk dat het gemakkelijk is voor jou om me te verlaten.
Maar geloof me, dit is niet makkelijk om te vergeten.
Ik zou het allemaal inruilen voor slechts één minuutje meer, zie je niet dat ik echt met jou moet praten.
Uh, ik zit hier nog steeds en vraag me af wie het gedaan heeft terwijl ik uit onze voordeur kijk, wetend dat je er nooit doorheen zal lopen.
Je zei dat je snel terug zou zijn, nu ben je gewoon weg.
Een lege blik, want ik sta hier zo alleen, ik weet dat je nooit meer naar huis komt. Damn.
Ik zie je monsters, ik zie je pijn.
Vertel me je problemen, ik zal ze wegjagen.
Ik zal je vuurtoren zijn. Ik zal het goed maken.
Wanneer ik je monsters zie dan zal ik er heel dapper staan en ze allemaal wegjagen.
Uh, ik heb een hart gemaakt van dwazengoud en dat voelt zo kil.
Ze blijven afbikken. Al de beloftes die ik heb verteld voelden aan alsof ik op één stond, ze blijven wegglijden.
Ik wil niemand anders, maar het is moeilijk om me te leren kennen wanneer ik mezelf niet ken.
En het helpt, omdat ik me depressief voelde, ik was uit, dan keek je naar me en zei...
Ik zie je monsters, ik zie je pijn.
Vertel me je problemen, ik zal ze wegjagen.
Ik zal je vuurtoren zijn. Ik zal het goed maken.
Wanneer ik je monsters zie dan zal ik er heel dapper staan en ze allemaal wegjagen.
Ik zie je monsters, ik zie je pijn.
Vertel me je problemen, ik zal ze wegjagen.
Ik zal je vuurtoren zijn. Ik zal het goed maken.
Wanneer ik je monsters zie dan zal ik er heel dapper staan en ze allemaal wegjagen.